این شب است تعبیر من...
با شب..
این مقدّس حرام زاده..
این یادگار از بدعتِ تو با سپیده..
شِکوِه می گویم تا نپندارد که تنها، این منم
مانده بر جای از عبور خاطرات تو
با ماه..
آن روشن دل شاهِدت..
خوار گشته، پلک ها بر هم آرمیده...
می نشینم پای صد دیوارِ خِشتی
قصّه خوانم چون اذانِ نو' زَده در شرقِ شب
بی تأمّل، بی درنگ
شهرزادم من..
زاده ی شهرِ دلِ تو..
بی گُدارَم...نیست پروایی مرا
چشم ها در سوگِ آوای سحر
هستی ام را می دوند....
خوابِ شیرینم..
کاینچنین با شورِ صد مستی
خیره در رنگ و لعابِ آفتابِ لَوَندش
رو زِمن گردانده صبح
اندیشه ها می پرورد در سر
با زمین..
این مبارک..این قدمگه.. مادرم..
پیشگوی روزگارِ خوش، طراوت، زندگی...
زایشِ همچون تویی... بی ردّ پایی...کورسوی نگاهی....
شاعرِ پایانِ خود گردیده ام....
آری اکنون...
شمع جانم با لبی خاموش
شامگاهان می دَمَد از نو، سرآغازِ مرا
شعله ی یادِ مسیحاییِ تو
چون هزاران دشنه بر تاریکِ شب
هر صبحدم...
با سقوطّ اوّلین شبنم...
دم فرو می بندد این..
خونین دلِ نازک تَرَک برچیده و بی جانِ من
صبحِ زهرآگین
هویدا می شود.....................................
خون سرخ آدم
می بندم چشمهایم را، به احترام همه ی آنهایی که درد را می فهمند..
بگذار در این سقوط به زمین بخورم.. حتی اگر خوردن خاک مکروه است و لابد زمینش حرام..
بگذار حرام شوم.. شاید دست "آدم" به من برسد..
در جست و جوی خدا
سهم من از آرزوهای تمام نشدنی دنیا.. به زمانی برای چشم روی هم گذاشتن و کمی از دیار دیگران به کلبه ی کوچک خود سفر کردن ختم می شود..
اینکه کنج دیواری که همه سر بر روی آن می گذارند و دخیل می بندند، که بیشتر به دیوار ندبه در اورشلیم زمانه می ماند تا دیوار بلند آرزو، بنشینی و هیچ دعایی نکنی..
آنقدر آرامِ آرامِ آرام باشی که همه سرشان را بر شانه ات گذارند و لذت ببری از تکیه شدن..
که بتوانی واژه ی "دلم می خواهد" را از همه ی چشمها برداری و جایش اطمینان خاطر از اینکه "می دانم می شود" را حکاکی کنی...
حسّی که می گویند وقتی برای اولین بار به کعبه نگاه می کنی، خواهی داشت...
چه حسّ زیبایی دارد "خدا" بودن... اینکه این همه آدم... این همه آدم..این همه.. فقط تو را می جویند و می خواهند به تو تکیه کنند..
کاش کسی بود و از چشمهای من تصویر می گرفت.. کاش می دانستم نقش آن آرامش و اطمینان چگونه است..
انگار حکایت اینکه همه باید رو به سوی او بروند و حتی نیم نگاهی به پشت سر، طوافت را می شکند و باید از نو به سویش برگردی، در همین است.. انگار خدا در چشمان همه ی زائران نقش می بندد، اما هرکسی باید فقط او را ببیند نه انعکاسش را...
می دانم.. خوب و عمیق و همیشه می دانم.. هیچ حسّی را با آن "سر بر شانه ی خدا نهادن" عوض نخواهم کرد....... یک آرامش وصف نشدنی.....
دیگر سو...
از میان تمام یادهایی که سعی در گم کردنم دارند..
بیرون می دوم....
آنقدر که پاهایم جا می مانند...
باز هم می دوم....
بدون جای پایی که مرا نشانی دهد....
بدون روزنه ای از پیدا شدن....
و من هنوز هم می دوم........
پی نوشت:مدت هاست دست به قلم نبرده ام...
برای من، از آخرین پست، انگار زمان خیلی زیادی گذشته است.....