ماتم کده...

از سر تا انتهای این خانه ی بی مقدمه،از هرجایش که بگذری..

خوشی درست می خورد وسط دلت...

     می کوبد به در و پیکر بن بست تو..آن ته متلاشی می افتد گوشه ای...

                    آن وقت است که دیگر، همه ی قهقهه هایت بوی کافور می دهد....

این شب است تعبیر من...

با شب..

این مقدّس حرام زاده..

این یادگار از بدعتِ تو با سپیده..

          شِکوِه می گویم تا نپندارد که تنها، این منم

                                                                                مانده بر جای از عبور خاطرات تو

با ماه..

آن روشن دل شاهِدت..

خوار گشته، پلک ها بر هم آرمیده...

          می نشینم پای صد دیوارِ خِشتی

          قصّه خوانم چون اذانِ نو' زَده در شرقِ شب 

                                                                                      بی تأمّل، بی درنگ

شهرزادم من..

زاده ی شهرِ دلِ تو..

                            بی گُدارَم...نیست پروایی مرا

 چشم ها در سوگِ آوای سحر

                                         هستی ام را می دوند....

خوابِ شیرینم..

کاینچنین با شورِ صد مستی

 خیره در رنگ و لعابِ آفتابِ لَوَندش

                                         رو زِمن گردانده صبح

                                                                                 اندیشه ها می پرورد در سر

با زمین..

این مبارک..این قدمگه.. مادرم..

پیشگوی روزگارِ خوش، طراوت، زندگی...

زایشِ همچون تویی... بی ردّ پایی...کورسوی نگاهی....

                                                                              شاعرِ پایانِ خود گردیده ام....

آری اکنون...

شمع جانم با لبی خاموش

 شامگاهان می دَمَد از نو، سرآغازِ مرا

                                         شعله ی یادِ مسیحاییِ تو

                                                                                 چون هزاران دشنه بر تاریکِ شب

هر صبحدم...

با سقوطّ اوّلین شبنم...

دم فرو می بندد این.. 

                           خونین دلِ نازک تَرَک برچیده و بی جانِ من

                                صبحِ زهرآگین

                                                  هویدا می شود.....................................