متهم...
روح سرگردان شده ام ثانیه هایم را...
سرک می کشم به همه ی روح های اسیر شده ی دور و برم....
به خودم اما...
راهی نیست...
من...........
پایم را.........
از تمامی موج های هراسان اطرافم
بیرون کشیده ام...........
باور کن......
هیچ بادبان شکسته ای گناه من نیست.........
من.....
اتهام سرگردانی هیچ پرستویی را نمی پذیرم......
و قتل هیچ قاصدکی
به پای من نوشته نشد........
تنها گناهم این بود:
"تو" را
لا به لای سیاه مشق های کودکی ام
قایم کرده بودم
به خیال اینکه جز "من"
کسی با "تو"
تا "خودت" همسفر نشود.........
حالا که این روزها.............
دست "خودم" هم به "من" نمی رسد.......
و فاصله ی نفس هایم
از "من" تا "تو" نیز............ بیشتر شده..........
"همه" اینجا..........
دریادل شده اند!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
و موج ادعای آنها
وادارم می کند .............آنقدر دست و پا بزنم........
تا "تو" نجات غریقم شوی
اسیرت شده ام.............................
خدایم..............!!!
وکیل و دادستان و شاکی و قاضی....................
.............................تنها تویی!!!!
معرفت زندگی
به پاهای خسته اش می نگریست...
و به راه رفته...
چگونه این همه راه را با این کوله بار سنگین پیموده بود؟
خودش هم نمی دانست..
جاده بی رحمانه به پاهای تاول زده اش فخر می فروخت
امّا...
طنینی پی در پی در ذهنش میخواند:
"افق پیش روست، بکوش تا به خورشید برسی"
و او می رفت و می رفت
هر لحظه راهی دیگر
و هر ثانیه کوره راهی دیگر
پیش رویش نمایان می شد.
و طنین سکوت می کرد
و او سخت ترین راه ها را در می نوردید.
صخره ها، رودها، سنگ ها و جنگل ها،
همه پیش پایش، انگار شن بودند و نرم...
انگار زمین ، زیر پایش حل میشد و فرو می رفت.
سال ها گذشت.............
پیر هم چنان میرفت و طنین هم چنان زمزمه می کرد.
پیر به مرکز جهان رسید.
طنین گفت:
آرام همسفر،
آرام،
برگ های زندگی را یک به یک ورق زدی،
و اینک برگ آخر است..........
هر چه خواستی، می توانی در آن ترسیم کنی...
سیمای زندگیت را...
سیمای خودت را...
سیمای خورشیدت را...
پیر، لحظه ای کوله بارش را بر زمین نهاد.
کوله باری که در آغاز عشق بود و سنگین،
و اینک.........
بارَش،
همه معرفت بود و چه ناباورانه بی وزن!
لحظه ای به جاده ای که پیموده بود، نگریست.
پاهایش دیگر جانی نداشتند.
برگ آخر دفتر بود
و پیر....
جاده ای دیگر ترسیم کرد
جاده ای رو به افق.....
خاطره
راستی یادت هست؟
زندگی چه مزه ای داشت............؟
آن وقت ها که تمامی شب های نگرانم، تو بودی.
پیش تر که خاموشت می شدم،
هوایت طعم خرمالو می داد.
اما نمی دانم....
ناگهان من چه شدم؟
چشم هایت را که برابرم می گشایی،
این همه امواج هراسان به کجا می گریزند؟
حالا که من...
رویا شدم و
.....................دستانت خاطره.
هوایت تمام شد....
طعم خرمالو را با نسیم چشمانت معامله کردم
.............................تا آسوده بخوابی.
تو..
با خنده هایت از مرز کودکیمان گذشتم......
که صرف می شدند در پایان همه ی جمله سازی هایم.....
جمله هایی که با "تو" تمام می شدند....بی فعل.... و می خندیدی که لکنت دارم....
و هیچ نمی دانستی که من.....
سر راه همه ی واژه هایی که بعد از "تو" می آمدند، تابلوی عبور ممنوع می زدم
درد
خاکستر بر سر خودم........