ادم برفی

اینم ننوشتم که کسی بخونه و جای خالیم رو بفهمه 

نه بابا  

نوشتم چون احساس دین داشتم  به این صفحه .... به نوشتن 

به گریه های 5 صبح 

به کافه های 5 بعد از ظهر ....................................

اوه ..... من که هر کاری کنم از یه قدم به پرتگاه نمی تونم برگردم 

بهتره بپرم ........................


ولی تهش یه چیز برام موند ..........  یه چیز ارزشمند 

فریاد زدن آسونه 

سکوت کردن عجیبه .............

سکوت ، بی درک تعبیر ، بی انتطار توافق 

بی منت .........................

آدم که به سکوت میرسه ، عجب دنیای عجیبیه ............

ب : واسه اینکه تو زیاد حرف می زنی 



old boy شاهکار جان ووک پارک 

همیشه در خودم  به نبودن ها  اندیشیده ام

به اینکه  رفتن ، گریبان ِ   روزی های خوشت را خواهد گرفت

تنها چند ساعتی می ماند برایت  ، بی آنکه دغدغه ی  توشه ی سفر کنی

ترجیح می دهی   گوشه ای بنشینی و  آهنگ های دلخواهت را گوش کنی

چند ساعت مانده  به رفتن  ،  باید سرت را از این همه سوت کشیدن از خاطره ی آدم ها نجات دهی

ضبط را روشن می کنم ، 

همه چیز با سقوط داریوش شروع می شود ، سیگار روشن ، برج میلادی تاریک

سقوط ِ من در خودمه ...........

 تکرار می شود کوله بار در ذهن ِ خسته ی مردی که سفر را  نمی کشد ..........

سراغ فرهاد می رود ،  تاول های ذهنش آرام بگیرد .........

بوی عیدی  را  تا انتها کودکی می کند ، سراغ مرد ِ تنها می رود .........

هیچ آهنگی  شبیه  این، یک مسافر را از تک و تای  رفتن زخمی نمی کند

آهنگ ها را گوش نمی دهد ، می جود ، انگار برای آخرین بار است 

که یا دستش به ضبط می رسد یا گوشش به  صدا

دست و دلش به فریدون می رود .

بهترین  جای آهنگ  ، بدترین بغض قبل ِ رفتن را  می شکند

دیگه این قوزک ِ پا .........

اقرار ِ شاعرانه ای که هر مسافر ِ مایوس ، در دلش  با خودش می خواند

سراغ سیاوش می رود ، نیمه ی شب است و چند  ساعت دیگر مسافر

زیر ِ بار زمان می رود ، وقتی که می شنود :

مجرم ِ آزاده منم ،  تن به قضا  داده منم ،  مجری ِ درگاه  تویی .... حکم ِ سحرگاه تویی

گریه می شود ، و توی خودش  جنون می گیرد ...  از سیاوش به این سادگی ها نمی شود گذشت

دم دمای  رفتن است .... کوله باری   که بی حوصله  به زمین چسبیده ...

مردی با بوی گند ِ  باور نکردن ،    و جاده ای   بدون ِ  اعتراض


آهنگ آخر را دل دل می کند ....  تردید دارد .......

دستش به نامجو  می کشد ،  چشم هایش  به  کوروش یغمایی خیره می شود .......

قانع نمی شود .....

بی اختیار  شاعر تمام شده ِ شاهین را می گذارد و نعره می زند

به بوسه های تو در خواب ِ احتمالی ِ من ......................

.............

ضبط را خاموش می کند ، سیگار را خاموش می کند بغض را خاموش می کند ، خودش را هم ......


نیمه های صبح ، ساکش را  می گیرد ،

خیابان های تهران ، شبیه کولی ها  شده اند

 مرموز  اما آشنا

بادبادک

بابا انگار واسه تنبیم ، باز یه خواب تازه دیده

آخه باز چند تا کمربند ، رفته از بازار خریده

من ریاضی دوس ندارم ... این کمربندش سفیده

عرقش خوب بوده انگار .... آخه مستیش نپریده

زن ِ همسایه  محل ِ ، سگ به بابام نمیذاره

بابامم تلافیشو شب ، سر ِ بَچَش درمیاره

پیک به پیک ، ضربه به ضربه ، به سلامتیشو گفته

به سلامتی ِ ساقی .... پشت ِ من ، گونۀ بابا .....

                                                  دوتاییشون گُر گرفته

...وقت ِ املا گفتن ِ شب ، بابا از حفظ املا میگه

به سلامتیه بَچَم .... (درس ِ تازه) .... توی دستش یه کمربند ِ جدیده

:  بنویس . نقطه  سر خط

: نوش

:  چوپان ِ دروغگو  شده ریش سفید ِ گلّه

                                              دیگه  دهقان ِ فداکار ، شده ساقی ِ محّله

: بابا، بادبادک نمیگی ؟؟

: خفه شو ، نقطه سر ِ خط

                               بنویس بوسه ، بخون ماچ .... زن ِ همسایه سر ِ خط

بنویس کوکب ِ قصه  ، دیگه حوصله برای ، مهمونی دادن نداره ....

بنویس کبرا خودش رو ، به مزایده میذاره ....

بنویس

        دستای پترُس ، واسه سوراخا بزرگه

بنویس صدای منگول ، شبیه صدای گرگه

{ به سلامتی برای ، زن ِ همسایه که مرد ِ

مث ِ مرد عرق میریزه  ، شبا ... دیر وقت برمیگرده }

: بابا ؟؟ بادبادک نمیگی ؟؟؟

: اون کمربندش سیاهه.....

                              هر غلط یه دونه ضربه ... دیکتتم پر اشتباهه

: بنویس آدما پیش ِ  ، بادبادک ها کم میارن

: بابا درددددددددددددددد داره

: بنویس..... بادبادک ها  درد ندارن

...بادبادک  نوشتنی نیست ، توی  املا جا نمیشه

زن ِ همسایه نداره  ، کمرش سیاه نمیشه

نخ توی دستای آدم .... " باد بادک بازی " همیشه

نه... خطش بزن ، بنویس

                    وقتی از بالا ببینی  ، نخ  تو دست ِ بادبادک هاست....

                                                                           اسمش " آدم بازی " میشه....

نخ توی دستای کی بود؟؟؟  بادبادک هوا میکردن

نه .... خطش بزن ، بنویس 

                               بادبادک ها آدما رو  ، زمینی کردنو رفتن

: بابا پس آدم ُ حوا ، سیب ُ ممنوعگی هامون ؟؟؟؟.....

: بنویس قصّست .... فریبه... قصه میگفتن برامون

 به سلامتیه اونکه ، ساخته این مکرُ فریبُ

اونکه بادبادک فروش بود .... جای حوا ، کنده سیبُ

... بادبادک ها کودکارو  ، رو زمین نگه میداشتن ...

....واسۀ  بزرگتراشون  ، زن ِ همسایه میذاشتن

به سلامتیه چوپان ، که فریب ِ گلّه رو خورد

راست میگفت ، باور نکردیم ....گرگ فریب ِ برّه رو خورد

: بابا ؟ دهقان ِ فدا کار ، ساقی بودن بِش نمیاد

: .... احمقی که نمی فهمی ، ساقی بودن توی این شهر ، فداکاری خیلی میخواد

: بابا کوکب ُ چی میگی ؟ اون که هر ماه توی خونَش  ، صد تا مهمونی میذاره

:آره ....

آره  ای کاش میدونستی 

                            که پول ِ مهمونی هاش ُ 

                                                       از فروختن ِ کمربند 

                                                                                توی بازار درمیاره

....

بابایی خوابش میگیره ، زن ِ همسایه بیداره

تن ِ اونم سُرخه سُرخه..... اونم انگار املا  داره

بابا داره پیش ِ پای ... زن ِ همسایه میمیره

بابا میگه : کبرا  ؟؟؟ وایسا

                              .... آبروی قصه میره

: بابایی املا تموم شد؟؟ 

: آره .... اشتباه نداری

.... من میرم سراغ ِ بادبادک ُ ... بابا ، میره خونۀ کناری

.

.

بابا  انگار واسه تنبیم ، باز یه خواب ِ تازه دیده

آخه باز چند تا کمربند ، رفته از بازار خریده 

...صبح ِ تازه ، دوباره شروع قصه ، بادبادک تو آسمونه

بابا اخم میکنه اما ، اینکه شب میره کجا ها  ، خودش از الان میدونه

زن ِ همسایه دوباره ، بابا رو دیده اُ ، بش محل نمیده ....

من ریاضی دوست ندارم ..... این کمربندش  سفیده

پ.ن : چند روز پیش از یه محفل شعر بیرون انداخته شدم. سیگارم رو روشن کردمو ناخودآگاه آسمونو نگاه کردم .... یه دفعه یادم  اومد تنها لحظه هایی به خدا اعتقاد داشتم که مادرم برای کتک نخوردن  احتیاج به دعا داشت.

پ.ن : من برای سکس ساخته نشدم .... این رو یک ادم برفی میگفت که  کمر به پایین نداشت ...

هی پرچمای صلحو باور کن ... هی اسلحه هاتو زمین بگذار

شک می کنی .. به قرص یا به خواب؟؟.شک می کنی ..شکی کهمی جنگه

باور کن  خدا هم به تماشا می نشیند وقتی دو عاشق

بی ترس ِ باران ... از آغوش ِ لیز ِ هم بالا می روند :




عشق بازی ِ دو قاتل حرفه ای  در رختخوابی پر از پوکه :

تفنگ هایت را باز کن / کمرت نفسی بکشد 

.

.

.

انداخته ام خودم را  میان بارانی ات ........

با / ران ِ تو که از  دهان من /   سیر نمی شود

تا من که پیــــــــــــــــــــــچ و / خم میشوم  در گردنه هایت  

بی تاب ترم میشوی که بی تــــــــــــــــــاب / تر شوم

رطوبت / 39  درجه / نیم آغوش ... جا   / به جایم بیاور


با خودم از لخت ِ تو / کنار نمی آیم ....

قفل می شوم  / تمام درها   را از   خیره شدنم / به تنت ... که پیرهنت ..........

 که یک دکمه ...  جا مانده از قطار ...... که بین سینه هایت   / دود می شوم

دود میکنم ... یک وجب از سرم را / که سر به سرت میگذارم

لب میشوی  حوالی ِ من

لب / آ / لب  ... زبان بریزم از خودم ....... که کام دهی

تمام کنم ...که کام دهی

قلبم بگیرد .... تمام کنم ..........نفس ... که کــــــــــام دهی

که بپیچم ... تمام تنت را ..سمت راست ... که گم کنم  خورشید را پشت سینه هایت

کسوف کند که   تاریک.......... تار / ببینم  ... سی .... See …. نه .... سینه هایت را

از تو   هی بزرگ شوم ..... گرگ شوم / با دعای بارانی

که از مرکزت / به ثقل من   ببارد ....

بارانی ... با / رانی ... که از تو تا تمام ِ  ارابه ها ...  که از من

تا لباس هایم ... که دور شویم .... نزدیک به هم ... بِلُختیم  با  تخت

شورش کنم ....  با دست ِ پترس ...  سمت ِ سدّی که  ... نمیریزانی .........

که در تو ... فرو ... در من ...فرود .......... در تو  / آخ ... در من

که تا سایه هایمان ... به شرم ِ دیوار ... افتاده اند ... که در هم / تَرَک  ... آخ ... می خورند

گیج شوم ...کجای توام ... نفهمم ... با دستهای خودم ... به پاهای تو / کوتاه نمی آیم

با دست های تو / از پاهای من  ، دراز تر .... نعره میزنی .........

بریزم ... بهیزَم  / با چشمهایم  تنت را ... که خوب  دیدن .. دریدن ...

عرق کنم از باران ِ تو ... با / ران ِ تو  که در  روان ِ من جا / خشکانده

عرق کنم  =  شُر ... باران شوی = شُر ... بچسبیم به هم ... شُر شُرِ ناودانی بگیریم

بچسبیم / مثل ِ سیگار متصل به سکس .... از دهان هم ...

کام بگیریم ... که هی  تو  ... که هــــــــــــــــی :

 من  ......... آ..... مَد .....................م

مَدَم ............

شبیه دریا  به زور ماه ... که  شبها  / می آید ... جزرو مدّش را

آباژور / مزاحم ِ  ادامه ی شعر است ..........

خاموششان کن تا ... روشنت کنم ..........

سر / از ادامه در بیاوریم / به زور ِ مطلبی که تنم به خوردت رفته است

که عشق ... که ببازم .... قمارانده شوم .... که عشق ببازیم / تنمان  را

یک جای سالم بر تن ِ دیوار نماند ... از یس که سایه هایمان به جان هم   / می افتند

که صبح نشود ... که هی در امتداد هم .... بکشم / موهایت را در زاویه ای

که از  چشمت / تا لبم  یک  پلک  بپرد ....................

تمام شوم ................ که کام دهی

باران بیاید ... روی هم بباریم ... بی آنکه  هیچ کس

بفهمد از کجا  به ناکجایمان  / کوچیده ایم ..........

دیدی آخرش ؟؟؟

نه تو اومــــــــــــــــــــدی  ، نه شب  با من کنار اومد

حالا دارم دنبال بالش میگردم بغض هامو بخوابونم .....................


*********************************************************************


به سرم زده  ، اونقدر که از تمام کودکیم  دنبال جیب یه کاپشن باشم

که از هیچ برادر ِ بزرگتری به ارث نرسیده باشه

دستامو بکنم توش تا یقه ی دنیا رو نگیرم...

میزنم بیرون

میزنم  به هر چی که اسمش خونه نیست ... تـــــــــا چشم کار میکنه  دیوار  نبینم

 چشم بسته هم بشه  اون  ور بی کسی هاتو دید زد ، همین کافیه .........

نگاه میکنم .... اونقدر  سیم برق رو نگاه میکنم که  یه پرنده پیدا کنم

که  عین من   به ارتفاع لونَش قناعت نکرده باشه

چه طبقه 15  ، چه شاخه ی سوم ِ درخت

بزنم به کافه های بالای شهر ... که سوییچ های ماشینشون

قبل خودشون رو میز میشینه ...

 بزنم تو  ساندویچ کثیفای جنوب شهر

یکم طعم کاغذ لای دندونام   جا وا کنه  .......

وقتی مال ِ یه دنیای دیگه باشی تو اتاق خوابت هم غریبی ...

چه برسه وسط قهقه ی آدمایی که دلشون یه ذرم واسه خودشون تنگ نشده

میدونی ؟ دنیا یه وقتایی هر کاریش بکنی سفید نیست ...

حالا هی واسش خط و نشون بکش ... هی صندلی پیدا کن کار بذار زیر پاهات

آسمون اگه تونسته این همه دوری کنه یه وجب که دیگه براش چیزی نیست

میدونی دردم چیه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

غریبــــــــــــــــــــــــــــــم

زبون ِ مورچه های این شهرو هم می فهمم اما باز غریبم

اونقدر زبونشونو می فهمم که میدونم چرا همیشه  دسته جمعی حرکت می کنند

غریبم  نه اینکه هیچ کی تو عکس یادگاری واسم شاخ نذاره ها

نه ...غریبم ... چون یه آلبو م دارم که وقتی بازش میکنم

جای خالی اونقدر داره که " ... " هم  پرش نمی کنه ....

غریبم

مثل چار شونه  ی برج میلاد  که   وسط اون همه  دود وکثافت  که گم میشه ................

مثل زنگ تفریحی که زنگ بدیش امتحان داری و کوفتت میشه

مثل یه عابری که خلاف جهت بقیه داره تو آریا شهر راه میره و  هی تنه می خوره  .........

مثل ساک یه سرباز که  جاش اون ته ِ ته ِ اتوبوسه ............

مثل چیزی که هستی  و حق داری باشی

اما بقیه باهاش مشکل دارند ............

مثل درک ِ تضاد وقتی همه زِر از تفاهم میزنند

تقصیر شناسنامه  ام  که نبود ...شیر خشکم هم اصل ِ اصل بود

فقط واسه فهمیده شدن  ، دنیا رو اشتباه  اومدم

...............

آره لعنتی ... به سرم زده ...

هنجار های دنیا واسه هر کسی که  براش مهمه رو سنگ قبرش حرف از  شخصیتش بزنند  ........

یه سطل رنگ می خوام ... بپاشم به خودم و دغدغه هام ....

که به کنتراست ِ هیچ رابطه ای نخونم .......

شیک و مجلسی ِ هیچ مهمونی ای نباشم

 واسه یه ساعت  هم که شده ، ساعت مچی ام رو با سایه  ی خودم تنطیم کنم

نه خورشید ِ دموکرات ِ محله مون ...........

راه برم ... راه بـــــــــــــــــــرم ... اونقدر برم که دیگه هیچ چی باهام راه نیاد

یه سنگ قبر پیدا کنم با دو پُرس گل ِ اضافه ....

بشینم و یه دل ِ سیر زار بزنم ... تا  هیچ کس  فکر نکنه

گریه کردنم بی صاحابه ...........

صاحاب که داره ... اما دلش به دنیا نیست ....

انگار جای انگشتام یه دستگیرست ....

دستگیرۀ یه چمدون ....

تا داره و داره  / جاده ارث باباشه ....

باید  همش بره ... که بوی گند ِ بی کسیش یه جا رو خفه نکنه ...........

آره همینه .............

با سیگار یا بی سیگار ....................

واسه درک نشدن که پاتو حروم ِ دنیا اومدن کردی ،  سعی کن بارت سبک باشه ...

چمدونتم اونقدر  باشه که  شونه ی  نیمه رفیق تموم راهت  که کم اومد

 بذاری زیر ِ سرت ...........

هـــــــــــــــــــــی ..................

من  نه دلم واسه قیصرتنگ شده  نه واسه فیلم ِ بعدی کیمیایی  جا رزرو میکنم

من  فقط  ...

همین ...

اگه تو فهمیدیش منم فهمیدم ...........................................

آدمها چه موجوداتی دلگیری هستند


وقتی سوزنشان را نخ میکنی

...
تا برایت دروغ ببافند ...


چقدر میچسبد سیگارت را در گوشه ای بکشی


و هیچ کس با خنده های تو / به عقده هایش پی نبرد



از آدم ها دلگیرم


که خوب های خودشان را از بد ِ تو / مو شکافی میکنند


و بد هایشان را در جیب های لباس هایی


که دیگر از پوشیدنش خجالت میکشند / پنهان میکنند


از اینکه ژست یک کشیش را میگیرند وقتی هوای اعتراف داری


و درد هایت را که میشنوند


خیالشان راحت میشود هنوز میتوانند کمی خودشان را از تو / کشیش تر ببینند



از آدم ها دلگیرم


وقتی تمام دنیایشان اثبات کردن است


همین که گیرت بیاورند


تمام آنچه را که نمی توانند به خورد ِ خودشان دهند به تو اثبات می کنند


به کسی غیر از خود / برتری هایشان را آویزان کنند


تا از دور به کلکسیون افتخاراتشان نگاه کنند


و هر بار که ایمانشان را از دست دهند / آنقدر امین حسابت میکنند


که تو را گواه میگیرند


ایمانشان که پروار شد با طعنه میگویند :


این اعتماد به نفس را که از سر راه نیاورده ام


از آدم ها عجیب دلگیرم


از اینکه صفت هایشان را در ذهنشان آماده کرده اند


و منتظر مانده اند تا تکان بخوری و ببینند به کدام صفت مینشینی


و تو را هی توصیف کنند ... هی توصیف کنند ... هی توصیف کنند


خنده ات بگیرد که چقدر شبیه‌شان نیستی


دردشان بیاید ... و انتقامش را از تو بگیرند ...


تا دیگر به آنها این حس را ندهی که کسی وجود دارد که شبیه‌شان نیست


از آدم ها دلگیرم


که گرم میبوسند و دعوت میکنند


سرد دست میدهند و به چمدانت نگاه میکنند


دلت ....


دلت که از تمام دنیا گرفته باشد / تنها به درد بازگشت به زادگاهت میخوری






دلم گرفته است ... همین را هم میخوانند و باز خودشان


را آن مسافر آخر قصه حساب میکنند

لوکیشن : بلوار مزداران ، اولین چهار راه بعد پل یادگار – مردی آکاردئون به دست




...

چند روزه نگاش میکنم ..همیشه می خنده ، بی منت می زنه

حواسشم به این نیست شیشه ی ماشین طرف پایینه یا بالا

نزدیکش میشم... دو تومنی تو دستام میلرزه ... دستمو میبرم سمتش

نمیگیره .. میخنده ... هر وقت ماشین دار شدی بیا پول بده

: پیاده ها دل ندارند براشون آهنگ بزنی ؟

: دل دارند ... اما چراغ قرمز ندارند ...

رد میشم از کنارش ، بلند میگم : با خودت حال میکنی ؟؟

محکم دستشو میذاره رو شونم : هی بچه ، من رویای خودمم

جا میخورم ... یه بهونه میخوام ... که بمونه ... میفهمه ...میاد کنارم میشینه ..میگه

: سیگار داری ؟ ... بهش میدم ، میگم

: عدد شانست چیه ؟

: عدد بد شانسیم پنجاه و هفته

تا تهش رو میخونم...... تا حالا شده واسه دلت بزنی ؟؟

: ملت واسه دل من ولخرجی نمی کنند

عجیبه برام ... عجیب تر از خودم ... باید یه کاری کنم بذاره بفهممش

بلند شروع می کنم به خوندن : سلـــــــــطان ِ قلبم تو هستی ... تو هستی ...

خندش میگیره ...ادامه میدم ... دروازه های دلـــــــــــــــم را شکستی .........

آکاردئون رو میگیره شروع میکنه به زدن... من میخونم و اون میزنه .......

چراغ قرمز میشه... بلند میشه میره ...حالا باید تا یه سبز دیگه وایسم

.

.

.

میاد سمتم ... میگه :

سیگار داری ؟؟ ... میخندم ، بهش میدم


یه بارون ِ به موقع میگیره ...

دوباره میخونم ... مــــــــرا ببوس ... مرا بــــــــبوس ... برای آخرین بار

: اگه گذاشتی سیگارمو بکشم

بلند تر میگم : برای آخرین بــــــــــــــــار ... خدا تو را نگه دار ... که میروم به سوی

سرنوشت.......

دوباره میزنه ... عالی میزنه ...با هم میخونیم ..زیر بارون

یکی رد میشه ... یه پونصدی میذاره جلومون ...

هیچ کدوم قطع نمی کنیم ...

شوکه هم نمیشیم... تا تهش میخونیم ...چراغ قرمز میشه

بلند میشه ... میگم : یه سیگار میدم و یه آهنگ میذارم برات ، بشین ضرر نمی کنی

میشینه ... هدفونم را میذارم گوشش ...زیادش میکنم...

به جشماش هم نگاه نمی کنم

.......

:

هنـــــــــــور عکس فردین به دیوارشه ...

خراباتی خوندن هنوز کارشه ...

حواسش تو سی سال ِ پیش گم شده

دلش زخمیه حرف مردم شده .........


***********

گریش میگیره : این آهنگ رو چه جوری ازت بگیرم ؟؟؟

میخوام بگم فلاش داری ؟ بده برات بریزم که یهو خفه میشم

خودش می فهمه ... میگه دو سه بار دیگه بذارش ...حفظ می کنم .....

آهنگ تو گوششه ... هی با آکاردئون میزنه ... اونقدر میزنه تا درش میاره ...

.
.
.

چراغ قرمز میشه .... منتظر حرفم نیست ...میره سر ِ چار راه ...

شروع میکنه به زدن ...بلند میخونه ............... :



سر ِ کوچه ملی یه مرده .... یه مرد

که سی سال ِ پیش ساعتش یخ زده

نمیدونه دنیا چه رنگی شده ... نمیدونه کی رفته ، کی اومده ....

سر ِ کوچه ملی یه مرده ... یه مرد ...........

توی پالتوی کهنه ی عهد ِ بوق

داره عابرا رو نگاه میکنه

که رد میشن از کوچه های شلوغ .......



وقت ِ خوند بلند داد میزنه ... حواسش به ماشینا نیست ....

داره واسه ... دلش میخونه .......لعنتی

سبز میشه ........قبل اینکه بگه بهش سیگار میدم

میگم : بهت حسودیم میشه

: چرا ؟

: من فقط بلدم از چار راه ها رد شم ....

می خنده... بهش میگم : فرهاد بلدی ؟

: آکاردئون بزنم و فرهاد بلد نباشم ؟؟ بخون ... هر چی خوندی میزنمش

: نه صبر کن سیگارت تموم شه ...

قرمز میشه .... میگه : وقتت تموم شد

: اتفاقا تازه شروع شد

کولم رو میذارم گوشه ی خیابون ... غرورم رو هم کنارش

باهاش بلند میشم ... بارون ُ چراغ قرمز و یه عالمه ماشین ....

لابه لای ماشینا ...بلند داد میزنم :


بــــــــــــوی عیدی ...بوی توپ ...بوی کاغذ رنگی

بوی تنـــــــــــــــد ماهی دودی ... وسط سفره ی نو ..............

با اینا زمستونو ... سر میکنم .... با اینا خستگیمو ... در میکنم


میزنه ... می خونم .... دو تا دیوونه که زبون هم رو می فهمند ....

هزار تا شیشه که از ترس دیوانه ها پایین نمیاد ......

دلم واسه فرهاد تنگ شده ... سبز میشه ........ اما تا تهش میخونیم ....

حتی اگه ماشینی واینسه ...

.

.

.

.


بازم اینورا میای ؟؟


: من سه ساله سر این چار راه تو رو نگاه میکنم

: چرا زود تر نیومدی جلو ؟؟

: چون باید اتفاق / می افتاد

:هه .... اتفاق ... !!!

شنبه ی بعدی منتظرتم ................

حال انفجار دارم

دستم به تانک که نمی رسد / خودم را به تخت میبندم

دیگر حتی مو های خیس تو نمی تواند جای این دینامیت را بگیرد
...
به دیوانه ای مثل من / بدون زیرکی ِ پدر / ناشناسنامه هم نمید هند

به تمسخر من بنشین

به انقضا خوردنم در تاریخ تولدم

به غلط زدنم روی خط وسط قرص هایم... هه ....

یک روانی ، جای قرص ها را از خانه ی پدری هم بهتر میشناسد

با لرزش 8 ریشتری دستهایش

که دل ِ تمام لیوان ها را / از شکستن میترساند


از تو که / بگذریم ، آدم ها را

با شانه هایم تنها میگذارم

تا سنگینی پلک هایشان را /بیندازند رویش

و هیچ جر ثقیلی آنقدر وجدان نداشته باشد که مرا

از این بغض سبک کند

زندگی به سبک یک آهو

که در تناقض دوربین ها و شیر ها

مانده است برای کدامشان / دست تکان دهد


پا میزنم / نه دست و پا

فقط پا میزنم و میچرخم

بایسیکلران .... بی ترمز ... با باران


.

.

.

آغوشت بماند برای زندگی ِ پس از مرگ

رختخوابم بماند برای توله سگی که بعد از من می آوری

ادبیات متعهد هم برای منتقدینی که

نه سد میفهمند ... نه لبریزی ... نه پترس ....


سیگارت را که کشیدی

سمت من پرتش کن

گفتم که

حاااااال انفجار دارم







این شعر هم از پس آرام / کردن ِ من بر نیامد

با لحن جنون بخوانید.

لحن از دست ندادن ، از سر نداشتن ِ چیزی که ارزش از دست دادن داشته باشد


...


الف : راه بیا لعنتی ...راه بیا ... خوابت ببره میمیـــــــری

ف : نه اونقدر ها هم سرد نیست

الف :احمق سرما یه بهونست ...استخونات که با هم مشکل پیدا کنند

دیگه روی هم ، روی حرف تو وای نمیستند

ف : من نمیخوام اون روی دنیا رو ببینم میفهمی ؟

الف : لباساتو در بیار لخت شو

ف : هه... این مجسمه با لباس قشنگ تره

الف : لخت شو ...نذار سرما تدریجی بهت رسوخ کنه ، بذار یه دفعه باشه ...

شاید گر بگیری

ف : از چی گر بگیرم ؟ از آتیشی که روشن نمیشه ؟

الف : آتیش روشن که بشه تایمرش هم روشن میشه ،

یه جوری روشن شو که خاموش نشه

ف : دیــــــــــــوونه ، ما همه شمع هستیم ... پارافین داریم ...تموم میشیم

الف : ... واسه همینه که فقط شبا میان سراغت ...

واسه همینه ذره ذره لباستو در میارن ... که گر نگیری ...

ف : بسه .... میخوام بخوابم ... جای دندونا رو تنم درد می کنه

الف : هنو نفهیدی گازت میگیرن که دندوناشون کند نشه ؟

از استخونات پله برقی میسازن تا آبشارشون باحال تر بریزه

ف : من یه فاحــــــــــــشه ام .... به خواب نیاز دارم می فهمی ؟؟

الف : بخوابی میمیری ... صبح دوباره فاحشه به دنیا میای

ف : تو چه مر گــــــــــته ؟ بیا خودتو خالی کن گورتو گم کن دیگه

الف : تا حالا کسی ازت خواسته لباساتو در بیاری و جای تو ، لباساتو اتو کنه ؟؟؟....

درش بیار

ف : لباسی که بوی عرق میده رو که اتو نمیکنند

الف : بیا قمار کنیم

ف : رو چی ؟ چیزی واسه از دست دادن ندارم

الف : چرا ... خوابیدن تنها چیزیه که داری ... بیا سرش قمار کنیم

ف : قمار نه .... دوئل کنیم ...رولت روســــی ...اینو از بچگی دوست داشتم ،

نصیبم نشده

الف : دوئل ، دل میخواد .... داری ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

ف : لبه ی پرتگاه که وایسی همه چی داری .......

وقتی قراره یه دقیقه بعد نباشی همه چی داری ...

چون داشتن ِ هر چیزی اون موقع بی ارزشه ... واسه همین داریش

الف : یه تیر میذاریم و میچرخونیم ، هر شلیک که خالی بود حق پرسیدن ِ یه سوال

قبول ؟؟

.

.

.

شلیک اول .... تق

(مرگ اونقدر ها هم حقیر نیست که تا نیتشو کردی بهت پا بده )

الف :گریه ی بعد از سکس رو ترجیح میدی یا خنده ی وقت پول گرفتنو ؟

ف : پول گرفتنو

شلیک دوم ..... تق

ف : تو به همه ی فاحشه ها اینطوری هستی یا فقط من ؟

الف : با هر کی که لبه ی پرتگاه دل دل میکنه اینطوریم ....

شلــــــــــــــــــیک سوم ....... تق

الف : دوست داری با یه مرد عادی پشت یه آبشار فوق العاده زیبا و بلند توی یه غار

بخوابی یا با معشوقت وقتی که داره از یه خیانت بر میگرده ؟

ف : معشوقه رو که نداشتم ... آبشارو هم همینطور ... ترجیح میدم بخــــــوابم ...

با هرکی ، هر جایی که بذاره بخوابم

شلیک چهارم .................. تق


ف : فکر میکنی لباساتو در بیارم بهت بچسبم بازم فکرت به سوال کردن میرسه ؟؟؟

الف : من سکس لبه ی پرتگاه رو تجربه نکردم ... شاید خوب باشه

ولی من رو ارضا نمی کنه ، تا وقتی چشمام به یه چیز ِ دیگه گیر کرده

شلیک پنجم ........... تق

الف : خب دو تا دیگه مونده ... دوست داری این گلوله تو سر ِ کدوممون بره ؟

ف : فرقی نمی کنه ... تو سر ِ هر کدوممون بره ، من میتونم بخوابم .

شلیک ششم .............................. تق

ف : خب بد آوردی آقای سوال ... یک شلیک مونده و یه گلوله ، آخرین وصیتتو بکن

الف : وصیت که لایق من نیست ...

میدونی ، چتر نجات یا لباس ضد گلوله هیچ وقت نجاتت نمیده تا وقتی که

خودت به زنده بودن اعتقاد نداری

فقط یه چیزی ، با هر کی که خوابیدی جای نصف پول ازش بخواه لباستو اتو کنه

اینجوری فقط تو نیستی که مفعول ِ خواسته های اونی

یه گوشه میشینی و با چشات میبینی اونم واسه خاطر ِ تو ، مفعول میشه





شلیک هفتم ..............................................................







رولت روسی : نوعی دوئل که در یک هفت تیر یک تیر میگذارند و میچرخانند ، و نوبتی

روی شقیقه ی خود میگذارند و شلیک میکنند

دست خودم نیست

رگ هایی که بی اجازه از من بالا و پایین رفته اند

قرص هایی که از لیوان های آب / اعلام استقلال کرده اند
...
تنها نور را میمفهمم

حل میشوم در وضوح یک تصویر که از ضخامت پنجره / توان گذشتن ندارد

.

.

.



دست خودم نیست

دارم در هجوم گلبول های زبان نفهم / دق میکنم

لخته میشوم سمت ِ انگشت های روی ماشه

سیاهی میرود / سفیدی میرود

شطرنج میشود چشمهایم در اتاقی که تا چشم کار میکند / دیوار است

دوگانگی گرفته ام

میان دیاز پام ها و گوشواره های تو

میان سیم ها و سایه ها / که جفتشان تنها از آنطرف پنجره می گذرند

میان ارتباط احتمالی آغوش تو و نوار قلبی

تنها همین را میدانم

تنهایی آنقدر دست و بالم را تنگ کرده است

که هیچ چیز دست خودم نیست

.

.

.

چشم هایم را ببند

شاید خواب یک سفر را دیدم

و صبح وقتی پتویم را کنار زدم

دوباره بوی جاده ، اتاق را بگیرد ...

دستت را که به قلم میبری / موهایش حسادت میکنند

دو دو میزنی بین لخت شدن یا لخت نوشتن

از خودت میبُری / خیره میشوی به تسلسل پنکه

که از بادی که میزند / بوی کودتا می آید

شاعر میشوی برای دو دقیقه

به همان اندازه که یک سکه 5 تومانی

سکوت این کیوسک زرد را / اشغال میزد

هیروشیما میشوی چند ثانیه به انفجار/ خیابان میسازی /

از تخیلت تا برف گرفتگی های نوادا

به رفتگر رشوه میدهدی که نارنجی اش به چشم تو قرمز بیاید

گوزن را سانسور میکنی

حالا یک بابا نوئل داری

که روی نوشته ات دارد سورتمه اش را تعمیر میکند

شبیه شاملو /که ویلچرش را روغن کاری میکرد

مبادا صدای قیژ آن / خواب ِ انسان های اطرافش را به هم بزند

گچ میشوی / که سرخی صورت فروغ * را از بوسه های پنهانی /پنهان کنی

در جوهر خودکارت ادکلن میریزی / مبادا بوی گند تنهایی نصرت ** بالا بزند

دنبال واژه میگردی / حرفهایت سر به ابتذال گفتن فرود نمی آورند

بغض بالا می آوری / روی کروات منتقد محترم

که ارتباط زیر پوستی تو با درد هایت را با خودکار قرمز/ تیغ میزند

هدایت میشوی ... آدم که نه

فقط هدایت میشوی / ناخن میجوی

مو هایش بهانه .............. داد میزنی : تو هنوز به چشم های ولگرد اعتقاد داری ؟؟

خواب میبیند .... چشم هایی بسته ...

تنها چشم های بسته میتوانند/ اعتقاد داشته باشند ....

هه

هه ........................

میزنی زیر خنده ... زیر اعتقاداتت ....



(این انزوای غیر خطیِ روایت هیچ ربطی به مخاطب ندارد

مخاطب که با ... که با مو های او درگیر نشده)ا

آرام میشوی ... بخش / بخش

قرص/ قرص

چشم هایت / انبار ِ باروت ِ نم کشیده ایست

چک نویس هایت را بر میداری

پنکه را باد میزنی و آرام زمزمه میکنی : تو به یاس فلسفی نرس

پوستر شاملو را / پایین می آوری ...چشم های خاک گرفته اش را پاک میکنی

چشم های باز را که زیر خاک بگذاری خب خااااااا ک میگیرد

.

.

.



موهایش ... هنوز بهانه میگیرند








*فروغ فرخزاد

**نصرت رحمانی

گاهی به حرمت شاملو ، گریه هم حرام میشود

داری از دست های کسی میروی

که هر بار صحبت از رفتنت شد / زبانش را گاز گرفت

و زیر لب / تمام اعتقاداتش را / تف کرد

که از پس /  در هم نگه داشتنمان بر نمی آیند

اگر کافر شدن فایده داشت / آنقدر به آغوشت / شِرک می ورزیدم

که آسمان به زمین بیاید  و هیچ هواپیمایی / بدون اجازه ی من

روی حرف های تو / بلند نشود ...

تو به درد ِ / رفتن نمی خوری

من با انتظار / زیر یک سقف نمی خوابم

و گریه / راه ِ دموکراتیکی برای پشیمان کردنت نیست

من بی دست و پا تر از آنم / که در فرودگاه  برایت دست تکان دهم

و میدانم هیچ کمربندی  آنقدر / تو را نمی فهمد  / که از سقوط ِ اشکهایت /ممانعت کند

من به تمام مهماندار ها / سپرده ام / هوای ِ بارانیت را داشته باشند

مرا به ترافیک ِ خیابان ها بسپر / به  سیگار های انفردای

به  پرسه های موازی در کافه های  انقلاب /  زده

به ضبط صوت کهنه ای که بی تو / از هیچ عاشقانه ای حساب نمی برد

.

.

.

 آنجا که رسیدی / کافه ای پیدا کن

و  دو قهوه سفارش بده ...

و جای خالیم را آنقدر به حرف بگیر /  که فنجان ها عاشق هم شوند

من هم به اولین آکاردئون به دستی که برسم

تمام دار و ندارم را میدهم  تا  ............

(( بــــــــــــــــا تو رفتم

بــــــــــــــــــــــی تو باز آمدم

از سر ِ کــــــــــوی او

.

.

.

دل ِ دیـــــــوانه ))

بازماندگان دهه ی شصت خورده ی شصت



دنیا جای عجیبیست . نه آمدنش دست توست نه رفتنش .

 گاهی غبطه میخوری به کسی که چند نصف النهار آنطرف تر به دنیا آمده

  که  چقدر امن تر از تو زندگی می کند .

 با اینکه خورشیدش چند ساعت دیر تر از تو به او می رسد .

ما بازماندگان دهه شصت کم نیستیم .آنقدر زیادیم که ارثمان تنها خاکستر است .

 ما خودمان خبر نداشتیم . پدر سواد درست حسابی نداشت. مادر حواس پرت بود .

کاندوم  ، تاریخ گذشته . رد شدیم از مرز های  نازک  دشک های  خانه ی قدیمیان

 تا  چشممان به جمال دنیا روشن شود .

آن روزها بزرگترین دامداری ها هم از پس شیر دادن به نسل ما برنمی آمد ،


از بس زیاد بودیم .

 می لولیدیم در دست های پدرمان که چند سالی بود از کروات ها استعفا داده بود .

  از بی جانی ِ اسباب بازی هایمان که خسته میشدیم

میزدیم به دنیای سیاه و سفید تلویزیون

  با اینکه تمام برنامه ها از جنگ بود .

گاهی برنامه هایش آنقدر زنده بود که صدای موشک را نزدیک خانه میشنیدیم.

میترسیدیم در آغوش مادرمان و تا زیر زمین را دو پا یکی می دویدیم .

 دختر خوبی بودیم آنقدر که با یک عروسک یک دنیا حرف نگفته داشتیم

مبادا جیب ِ مادر به خرج عروسک های بعدی بیفتد ...

 شش ساله شدیم در انزوای مهد کودک ها.

تا آن روز نمی دانستیم دختر با پسر یک دنیا فاصله دارد .

 فاصله را وقتی فهمیدیم که مدرسه هایمان جدا شد ،

معلم هایمان جنس موافق بودند .

صبحی  بودند و بعد از ظهری بودیم

صبحی بودیم و بعد از ظهری بودند . آنقدر که خواهرمان را درست حسابی نمی دیدیم

دفتر مشق هایمان را  زیر بغل می زدیم و 

املا به املا آنهم اگر 20 می گرفتیم  یک توپ لاکی جایزه مان می دادند .

سنگ های بزرگ را دو به دو می کاشتیم و شوت می زدیم .که روزمان شب شود .

لباس هایمان یا از برادر و خواهر قبلی به ارث رسیده بود یا بوی نفتالین می داد.



.

.




آخر ، نداشتیم . نه اینکه دیگران داشته باشند . همه نداشتیم .

زندگیمان شده بود فالگوش اخبار ایستادن که کدام کوپن ،

 ضامن گرسنگی مان می شود

بزرگ می شدیم بی آنکه چیزی بدانیم. ظهر به ظهر با صدای اذان دم میگرفتیم

 اما هیچ کس از نوار کاست هایی که در خانه هایش بود چیزی نمی گفت .

راهنماییمان هم  همین بود ... تنها لذتمان این بود که حق داریم با خودکار بنویسیم 

شبیه تاجری که با خودنویس مخصوصش دسته چکش را امضا میکند .

 آن روز ها آستنیمان یک وجب از سر مچ دست می گذشت

 که مدرسه راهمان میدادند .

 پسر که بودیم از دختر همسایه گفتن ممنوع بود و دختر که بودیم ،برای اثبات نجابت

 سرمان از از سنگفرش های خیابان بالاتر را نمی دید.

پدر دو دستی شلوارمان را چسبیده بود که کسی به ناموس فرزندش تجاوز نکند

اما روح و فکرمان را شب و روز زیر پا لگد می شد .

سیاوش قمیشی گوش میدادیم  و بیرون می گفتیم   صادق آهنگران چه صدایی دارد .

نوار ویدیو را در روزنامه می گذاشتیم  میگفتیم کتاب دوستمان است مبادا  کثیف شود

دنیایمان پنهان کاری بود ، آنقدر حرفه ای شدیم

که خودمان را هم از خودمان پنهان می کردیم.

زمان گذشت و ژل ها به مو هایمان خشکید و رژ ها  به لبمان پینه بست .

 دبیرستانی شدیم .


لامذهب آنقدر پدر و مادرمان با شرم و حیا بودند که از بلوغ چیزی نمی دانستیم ...


 شبها از شورت خیسمان می ترسیدیم

و بعد از هر خود ارضایی  عذاب وجدان دنیایمان را  پاره می کرد .


 بی خود بودیم ، خودی نداشتیم ، تنها تقلید می کردیم .

از ترس  کم آوردن یا قلدر می شدیم

یا نوچه ای که اعتبارش را از قلدر محله اش می گرفت .

دختر که بودیم ، بی پرده حق حرف زدن نداشتیم ، بی پرده حق زندگی ، حق ازدواج ...


.....

اصلا عشق که  با تایتانیک مد شد ، قبل آن حجله بود و دستمال خونی ،


  دختری که مادر میپسندید و پدر مهر می کرد و  تو حجله اش را می رفتی


دختری که  النگو هایش  از پاشنه ی کفش طولانی تر ....

 آشپزیش   از روحیه اش بهتر بود و

مادر هیکلش را در مهمانی های زنانه برایت تن زده بود

عشق که نون و آب نمی شد ،


 همان بهتر که فیلم های پورنو را رد و بدل می کردیم جای دل دادن و دل گرفتن ...

درس می خواندیم و ریاضیات را آنقدر بلد بودیم که

 شماره از دستمان  کرور کرور می ریخت و  سرخ می شدیم

که تلفن خانه زنگ می خورد .

کودکی نکرده بودیم . جنس مخالف غولی شده بود که باید کشفش می کردیم

  تا کم نیاوریم ...

عقده روی عقده میگذاشتیم .

تست میزدیم ، درجا می زدیم  ، پشت کنکور  ، از خوابمان می زدیم .

 جان می کندیم مبادا آزاد قبول نشویم که پدرمان دردش بیاید .

 جان میکندیم عین برق ، سراسری باشیم

 آخرش هم عین برق ، سراسری رفتیم . قطع شدیم .

 نصفمان در عذاب جیب های پدر ، آزادی شد. کمی دیگر  سراسری  ...

 نسلی هم  تن به  سر ِ بی سر ِ  سربازی دادیم . 

ما  بیست و چند ساله ایم اما نفهمیدیم  لذت 8 سالگی یعنی چه ،

 نفهمیدیم ماشین کنترلی داشتن تنها معدل 20 نمی خواهد ،

 نفهمیدیم جنس مخالف ، جنس غیر قانونی  ِ رد شده از مرز نیست ....

ما اصلا نفهمیدیم ...فقط فهمیدیم یک چیزی  با دیگری نمی خواند..................

.

.

.


حالا از ما  نسلی مانده که عقده هایش را عطر زده ،

 لباس شیک پوشیده و  به خواستگاری می رود ،

و قرار است پدر و مادر نسل بعد باشد ...

مراقب فرزندانت باش ... آنها آدم ِ ملاحظه نیستند ...


آنها از من و تو اجازه نمی گیرند ...........

روحشان مهم تر از همبستری هایشان است


 نگذار عین ما آنقدر زیر چشمی بسوزند که به روی کسی نیایند ...........

سلام کردن گاه رسمیتی میدهد که نمیشود از دل حرف زد .

بگذارید آخرین ردیف سینما نشس...ته باشم و خیره به نقش

آرایی شما روی پرده هایی که روزگاری نه چندان دور پاره اش میکردید حرف بزنم .

ما نه گوسفندیم و نه خود را به خریت زده ایم.

تنها تفاوتمان اینست که بلندگو ها را به شما داده اند و تماشاچیگری را به ما

پیش فروش کرده اند . شما میتازید و گرد و خاک میکنید ...

ما چشمهایمان از غبار ِشما و اشک هایمان گِل میشود اما

چیزی نمی توانیم بگوییم . نه اینکه آزادی بیان نداریم ....

چرا داریم ، مشکل اینجاست که آزادی پس از بیان نداریم .

روی سخنم با شماست که گیشه ها را در دست گرفته اید

و آنقدر عوامل پشت صحنه دارید که سالی یک فیلم را ساخته

تدوین و میکس کنید تا عید ها کنار سفره هفت سین

برای فرزندانتان از خستگی های یکسال زحمت بگویید و آنها به شما

افتخار کنند که چه مردانه دم از حقیقت میزنید .

دلم از روزگاری میگیرد که " آدم برفی" ، جرم بود .

" مارمولک" به زیر پا ها خزید ، گربه های اشرافی ایرانی در

زیرزمین ها بایگانی شد ." دایره" را دو سال دور زدید و دم از سینمای خلاق زدید.

ناصر تقوایی این روز ها خاک میخورد... مخملباف پای ماندن نداشت ...

بهرام بیضایی با تمام دنیا قهر است.

مسعودکیمیایی هنوز خواب اسطوره هایش را میبیند ...

پرویز فنی زاده که در خاک باشد ، بهروز وثوق که ممنوعه و فاطمه

معتمد آریا مفقود الاثر ..باید پرچمدار سینمای ما حامد کمیلی شود ...

باید مسعود دهنمکی اپرای مجلل در گیشه ها به راه بیندازد...

باید فریدون جیرانی یک هفته شب نخوابی بکشد تا برنامه ترور شخصیت بازیگر های ما را بکشد .

بگذار این فریاد نصفه ای باشد که از گلوی یک نسل بیرون پریده است .

نسل ما را ببخشید ... ما خواستیم نفهم بمانیم ... نشد ... به خدا نشد ...

وقتی "داش آکل" به غیرتمان زد ...

وقتی "قیصر" به پاشنه های خوابیده ی ما خندید ...

وقتی "مسافران" را نفس کشیدیم ..

وقتی "هامون" را به جان نا خود آگاهمان انداختند

...

دست ما که نبود . ما "گاو ِ " مهرجویی را دیده ایم که گاو نمانیم....


ندانستیم از" باشو" هم غریبه ای کوچکتر میشویم.


ما را ببخشید که طعم سینمای خوب را چشیده ایم ....

ما را ببخشید اگر دستهای لرزان اکبر عبدی در "مادر" از یادمان نرفت ...

اگر کمر خمیده معتمد آریای "گیلانه" را تا خوردیم ..

اگر با حاج کاظم " آژانس شیشه ای" ، عذاب وجدان گرفته ایم ...

اگر در" مهاجر" ، جبهه هایمان را دید زده ایم .اگر طعم ناب گیلاس را چشیده ایم .

اگر پای " بایسیکلران" ، خوابمان گرفت و به خود فحش دادیم.

اگر فریماه فرجامی را خندیدید و ما خاطراتمان آتشمان زد ....

شما اهل به خود آمدن نیستید ، نبودید ... اما بدانید سکوت ما از سر بی کسییست ...

مارا در این بی کسی گِل گرفته اید و دل این نسل برای " ناخدا خورشید" ها تنگ است ...

ما خون دل میخوریم و بزرگان این سینما سکوت میکنند ....

شما هم میتازید ....

آقای اخراجیها

آقای پایان نامه

آقای ضد سینما

اینجا هرچه شود ..... هر چه باشد ....هنوز ایران است

کاش این نسل آنقدر غیرت داشته باشد تا گوش همیشه طلبکار شما را ، به این نوشته برساند ...

هی لعنتی

صدایت را از گوش من پس بگیر ...

من به گریه هایم نان قرض میدهم که التماس تو را نکنند ....

تا تو از پیش آبرویم نروی ........

این روز ها که میخواهی بی اجازه از چشمان من بیفتی ....

به تمام آنها که در بیرون ِ من در رفت و آمدند بگو :

حقیقت و حقارت از یک حرف مشترک شروع میشوند

اما من با کسی جز بی کسی هایم حرف مشترک ندارم .......

من دسته گلی هستم که خدا به آب داده (نه پدر)

تا تعادل این کره خاکی

زیر پای دلقکی هایش بر هم نخورد ..............

بگذار همان کودکی هایم را قرقره کنم ....

و دست دست کنم .... تنها پاستیل به جا مانده از کودکی هایم را

که تا دهان میبرمش..... گریه ام میگیرد

مبادا آخرین خاطره ی دختر ِ کودکیهایم را خورده باشم.........................

.

.

.

خطاب به تمام آنها که در بیرون ِ من در رفت و آمدند :

لطفا مرا هر کجا که دیدید آدم حساب نکنید ....

اما بگذارید

بی کسی ام دوباره مرا به نام کوچکم صدا بزند ....

.

.

.

پ.ن : دختر 10 ساله : من عاشق تو شدم . مرد 20 ساله : اما تو ... فقط 10 سالته .دختر : وقتی تو 20 سالته من 10 سالمه ، وقتی تو 30 سالته من 20 سالمه ، وقتی تو 40 سالته من 30 سالمه، میبینی ؟ اصلا اختلاف زیادی نیست ( دیالوگی از فیلم bigfish  ساخته تیم برتون)

پ.ن :

لعنت به خیابان هایی که گربه ها در آن آزادانه جفتگیری می کنند و گرفتن دست تو در آن حرام است.. .

پ.ن : جام تهی ام که باده ای نیست مرا / شهری دورم که جاده ای نیست مرا / من ماهی قرمز پس از عیدم که / جان دارم و استفاده ای نیست مرا( اصغر عظیمی مهر)

و در نهایت :

بگذار ماهی قرمزی باشم که از تُنگ ِ تنهایی / به دریای تو / تن میدهد...

به دیکتاتوری ِ دریا ... که به هیچ کدام از ماهی ها حق نفس کشیدن / نمی دهد ..............ا

(به صفحه شطرنج بین دو مرد و صندلی خالی کنار تصویر  دقت کنید )

پدر با خدا ...روی سجاده عشق بازی میکرد


و مادر از حسادت به سرباز های سربی کشور همسایه گل میداد


من و تو در تختخواب های جدا ، خواب مشترک میدیدیم ...


و به هم قول میدادیم ، خانۀ رویاییمان


نه سجاده داشته باشد

نه سرباز سربی

 از تو چه پنهان... پدر از ویلچر به آسمان  مهاجرت کرد

مادر روی همان سجاده برای آمرزشش  خوابش میبرد ...

سرباز سربی کشور همسایه به عروسک های تو نظر داشت

و من تو را تنها با این جمله آرام میکردم که :

نترس

هنوز شازده کوچولو تو را

به اسم کوچکت صدا میزند 

پ .ن :

(خطاب به جان لوک گدار ) : میدونی برنده اسکار شدی ؟  گدار : آره  --- :نمیخوای حرکت کنی ؟ داره دیر میشه

گدار : نه   ----: چرا ؟  گدار : کی حال داره 12 ساعت تو هواپیمایی بشینه که نمیشه توش سیگار کشید ( دیالوگی واقعی از جان لوک گدار  کارگردانی بزرگ در اسکار امسال )

پ.ن :

به خانه می آید ... دخترش جای زخمش را میبوسد ... و به لباس سیاه ها فحش میدهد ... مرد ... تنها ...باتومش را پنهان میکند ...(............)

پ.ن :

نه عین کودکی های تو ، که شبیه سیم برقی/ در امتداد بی کسی های یک پرنده تاب میخورم....بی آنکه... اعتراضی به سکس متصل به سیگار تو در / دست های دیگری داشته باشم ...ا

و در نهایت :

بی سبزه دلت سبز ... بی هر که/ دلت خوش ... بی عید مبارک