تولدت مبارک...
سالهاست که ساعتت دیگر نمی تپد...
درِ خانه را... مات شدم...
چگونه آرام گرفته ای؟؟
خاطرم هست هنوز
که امروز باز به دنیا آمدی...
تولدت مبارک...
پی نوشت:
برای شهره، مادرم، در یازده اسفند... یادمان تولدش...
پیشه
شعر نباف...
آن یکی: خام نشو...
دل در زنجیر ساختن کار تو نیست!
تو که اما هنرم می دانی
در خیالم...
شهره ام، به همه ساز زمان رقصیدن
بافتن را اما..
از تو آموخته ام
حلقه حلقه شعر را
به همه زیر و بم دلم
کوک می زنم!!!
ششم...
اشک های من همیشه برنده اند
حتی اگر درد به چشمانم رشوه داده باشد..........
راستی چه دغل بازند....
سقوطم را هجی می کنند اما دنیا صادقشان می داند.............................
پنجم...
فاصله یعنی....
اینجا دکلمه می کنم....
ثانیه های نبودنت را....
با ضمه بکشی یا کسره....
انکار
باور کنی یا نه...
این خط را من نواخته ام...
آنجا که سراغی از صدای آمدنت نبود...تا که ذهنم با تو...
همه ی چهار راههای تاریک گم شدن را هم قدم شود
باور کنی یا نه...
این شعر را من نقاشی کرده ام...
روزی که سوختنی ها تمام شد،و کورسوی چراغی هم دیگر نبود
تا جای خالی عکست را...روی دیوار با تو بودن هایم پیدا کنم
باور کنی یا نه...
"فردا" را من خواب کرده ام
وقتی که "دیروز" جایی برای رفتن نداشت
و من...همه ی دلخوشی هایم را به "امروز" داده بودم
تا برایش...کمی سکوت و تنهایی فراهم کند
باور کنی یا نه...
شکل رویاهایم به خود گرفته ای
این هفته ها که من...کودک ژولیده ی خاطراتم را
روزی سه بار حمام می کنم...تا یاد بگیرد
با آرزوهای من، قایم باشک بازی نکند
آخر همه شان...
یا گم می شوند یا گلی و کثیف...باور کنی یا نه...
این مشق ها را من فراموش کرده ام
که پایشان شکسته بود
و من...فقط پاک کن داشتم
تا کابوس هایم را پاک کنم
ولی همه شان خودکاری بودند...
باور کنی یا نه...
فکرهایم را من کال چیده ام
می ترسیدم برسند و تو دیگر نباشی....و بگریزند
جایشان دیگر اینجا امن نیست
باور کنی یا نه...
نبودنت را....
حتی با سکوت قلبم...
باور نمی کنم...
پی نوشت:
به یاد کسی که زندگیم را از او دارم و دیگر نیست...