تولدت مبارک...
سالهاست که ساعتت دیگر نمی تپد...
درِ خانه را... مات شدم...
چگونه آرام گرفته ای؟؟
خاطرم هست هنوز
که امروز باز به دنیا آمدی...
تولدت مبارک...
پی نوشت:
برای شهره، مادرم، در یازده اسفند... یادمان تولدش...
انکار
باور کنی یا نه...
این خط را من نواخته ام...
آنجا که سراغی از صدای آمدنت نبود...تا که ذهنم با تو...
همه ی چهار راههای تاریک گم شدن را هم قدم شود
باور کنی یا نه...
این شعر را من نقاشی کرده ام...
روزی که سوختنی ها تمام شد،و کورسوی چراغی هم دیگر نبود
تا جای خالی عکست را...روی دیوار با تو بودن هایم پیدا کنم
باور کنی یا نه...
"فردا" را من خواب کرده ام
وقتی که "دیروز" جایی برای رفتن نداشت
و من...همه ی دلخوشی هایم را به "امروز" داده بودم
تا برایش...کمی سکوت و تنهایی فراهم کند
باور کنی یا نه...
شکل رویاهایم به خود گرفته ای
این هفته ها که من...کودک ژولیده ی خاطراتم را
روزی سه بار حمام می کنم...تا یاد بگیرد
با آرزوهای من، قایم باشک بازی نکند
آخر همه شان...
یا گم می شوند یا گلی و کثیف...باور کنی یا نه...
این مشق ها را من فراموش کرده ام
که پایشان شکسته بود
و من...فقط پاک کن داشتم
تا کابوس هایم را پاک کنم
ولی همه شان خودکاری بودند...
باور کنی یا نه...
فکرهایم را من کال چیده ام
می ترسیدم برسند و تو دیگر نباشی....و بگریزند
جایشان دیگر اینجا امن نیست
باور کنی یا نه...
نبودنت را....
حتی با سکوت قلبم...
باور نمی کنم...
پی نوشت:
به یاد کسی که زندگیم را از او دارم و دیگر نیست...
سفر
"سفر" که می گفتم، خاموش می شدی...
و خیال می کردی... فراموشم شده...
که "سفر"
یعنی چشم های مادر....
یعنی عکسی که جوانیش ترک می خورد... یعنی من....
انگار که می شود، سایه ای بیندازی روی ذهنت
و گوشه اش را تاریک کنی...، که به یاد نیاوری...
"سفر" یعنی ... چشم هایت را ببندی
که بعد... باز کنی و بگویی:
"سک سک، حاضر!"
و نباشد آنکه باید دستهایش را بگیرد بالا و بگوید:
"آفرین، باز هم تو بردی!
و تو ماتت ببرد و بخندی....
.....بخندی به ندیدن!!!
"سفر" یعنی
وقتی که دیگر نیست....یعنی تمام شد....
سرت را بالا می گیری، رو در روی خودت می ایستی....
زل می زنی به انحلال زاویه ها... و می گویی:
"دیگر چشم نمی گذارم"
و می خندی....
...می خندی به ندیدن!!!
"سفر"
همان ساز ناکوکی است که گهگاه....
تارهایش را ... موج فروپاشی ات می لرزاند
و دلت انگار چنگ می خورد....
و تو هم مثل عکس روی دیوار...
ترک می خوری... می شکنی....
و گیج می مانی که این درد را
کجای تاریکخانه ی ذهنت قاب کنی ...
که به چشمان خسته ی اما بیتابت....، دهن کجی نکند؟....
و از ته دل می خندی....
می خندی به تمام ندیدن هایت...!!!
نقاشی
این روزها ...هوایت را ...
با واژه رنگ می کنم
خاکستری شده ای آخر...
هم رنگ سایه ها!!
واژه ها را گره هم که می زنم
کاغذ پوستی ات...
رنگی نمی شود....
راستی ...
کجای زمستان دلت
خوابم کرده ای؟؟
که از خاطرم رفت
"زمین" یعنی ...
جای پاهای تو!!
و روزهاست از خودم می پرسم
چرا زمین گیر شده ام؟می ترسم.......
از انزوای واژه می ترسم.........
از کودکی ای که
گم شد در دیوار خانه..........
می ترسم................................
تو را "هم سایه" می خواهم
تا خدا......................
هوای هر دومان را........در آغوش بگیرد............ ادامه مطلب ...