ششم...
اشک های من همیشه برنده اند
حتی اگر درد به چشمانم رشوه داده باشد..........
راستی چه دغل بازند....
سقوطم را هجی می کنند اما دنیا صادقشان می داند.............................
پنجم...
فاصله یعنی....
اینجا دکلمه می کنم....
ثانیه های نبودنت را....
با ضمه بکشی یا کسره....
چهارم...
فاصله یعنی....
تا حس خالی دستانت را
دورشان حلقه کنم
و باز هم مثل همیشه ..........
سوم...
من یک خیال باطلم...
جاییکه ذهنم مدام پازل می شود
و تکه هایش...
.............یاد تو را به من وصله می زند
دوم...
کجای ذهن تاریخ حک کنم که یک انسانم،
نه یک اسم روی پاره کاغذی که می گویند هویت من است؟
باور کردن این همه حقیقت دروغین،
و شنیدن این همه واژه های معلق، فرصت می خواهد
اما انسانم و مرا پایانی..............