معرفت زندگی

به پاهای خسته اش می نگریست...

                                                     و به راه رفته...

چگونه این همه راه را با این کوله بار سنگین پیموده بود؟

                                                           خودش هم نمی دانست..

جاده بی رحمانه به پاهای تاول زده اش فخر می فروخت

امّا...

طنینی پی در پی در ذهنش میخواند:

"افق پیش روست، بکوش تا به خورشید برسی"

و او می رفت و می رفت

هر لحظه راهی دیگر

                     و هر ثانیه کوره راهی دیگر

پیش رویش نمایان می شد.

                          و طنین سکوت می کرد

                                             و او سخت ترین راه ها را در می نوردید.

صخره ها، رودها، سنگ ها و جنگل ها،

همه پیش پایش، انگار شن بودند و نرم...

انگار زمین ، زیر پایش حل میشد و فرو می رفت.

سال ها گذشت.............

پیر هم چنان میرفت و طنین هم چنان زمزمه می کرد.

پیر به مرکز جهان رسید.

طنین گفت:

آرام همسفر،

                         آرام،

برگ های زندگی را یک به یک ورق زدی،

و اینک برگ آخر است..........

هر چه خواستی، می توانی در آن ترسیم کنی...

                               سیمای زندگیت را...

                               سیمای خودت را...

                               سیمای خورشیدت را...

پیر، لحظه ای کوله بارش را بر زمین نهاد.

کوله باری که در آغاز عشق بود و سنگین،

و اینک.........

             بارَش،

همه معرفت بود و چه ناباورانه بی وزن!

لحظه ای به جاده ای که پیموده بود، نگریست.

                                                 پاهایش دیگر جانی نداشتند.

برگ آخر دفتر بود

و پیر....

جاده ای دیگر ترسیم کرد

                                  جاده ای رو به افق.....