هوا اینجا، هوای سرد دلتنگی ست...

کودکانه است که خواب می بینم هنوز...

نشسته ام روی پله هایی که پایان ندارند.. که حتی نمی دانم به کجا قرار است برسند..

اما دلم می خواهد....

رویاهایم را تا آنجا که می توانم... بغل کنم

مثل کودکی که نخ بادکنک هایش را با فشار توی مشتش نگه می دارد...

مثل دختربچه ای که وقت رد شدن از خیابان..، دست مادرش را سفت می چسبد....

فقط رویاهایم را...

ولی به تو قول می دهم

همه ی خواب های ندیده ام را در هوایت رها کنم...

اجازه دهم نسیم خیالت، تا آنجا که می تواند ببردشان...

هر کجا هم که دیده شوند، فرقی نمی کند...

آنقدر خاطرم به تو تعلق دارد که با دنیای خودم بیگانه ام...

بیگانه یعنی...

من، خودم را... آنطور که می نویسم، نمی خوانم....

بیگانه یعنی...

مدتهاست روبروی آینه نشسته ام...

و هنوز منتظرم دستی از توی آن، "خودم" را از "من" بکشد بیرون و نشانم دهد

پس چه تفاوت می کند خواب هایم را کجا ببینم...

"اتفاق"....یک قدم از سرزمین من آنطرف تر....پشت مرزهای تو افتاده است....

فقط بگذار...

رویاهایم را تا آنجا که می توانم... بغل کنم...