به دنیا اومدم تا...

تا کجاش رو نمی دونم، اما از یه ظهر تو یه تابستون تبدار، من...رابی..شروع شدم

تو تموم روزهای سال، یه روز مونده به چشم باز کردنم، حس عجیب و غریبی دارم. انگار هوا واسه نفس کشیدن کم میارم، انگار تو یه محفظه ی الاستیک گیر می کنم و هوای توش خالی شده، دقیقا می تونم حس کنم پاهام جمع شده، خودمو بغل کردم، سرم میون دستامه. می خوام چشمامو باز کنم می ترسم..

واقعا دلم می خواد فقط و فقط یه لحظه، یه لحظه ی طولانی، اون جنینی باشم که یک روز مونده دنیا رو با بدنش، با حواسش، تعریف کنه. جنین باشم اما بتونم خاطرات اون لحظه رو به خاطر بیارم. حسّ گرم تو بدن مادر آروم گرفتن. آخرین وداع با همه ی سلول های بدن اون کسی که ازش به وجود اومدم.

شاید به نظر عجیب بیاد اما می خوام تجربه کنم کش و قوس های بدنم رو، چرخیدن، ضربه زدن هام به مادرم، که : آهای!!! کسی اونجا هست؟ کسی اون بیرون منتظر من هست؟ اصلا امنه؟

اولین لحظه ای که هوا میاد تو ریه هام، وقتی گریه می کنم، وقتی به دنبال بوی آشنا، از حواس پنج و شش گانه استفاده می کنم، می خوام همه ی اینارو تو حافظه م واسه همیشه داشته باشم.

نزدیک ظهره.. هوا خیلی گرمه.. این تو خیلی خفه ست!! دیگه بیشتر از این جا واسه من نیست.. می خوام بیام بیرون و ببینمت... می خوام دستاتو حس کنم..گرماشونو.. گرمه.. خیلی گرم...

پی نوشت: هر سال روز تولدم رابی میشم.. خود خودِ رابی.. می دونم این پست با همه ی پستای قبلی فرق داره، اما حسش هم خیلی متفاوته دیگه!!!