کوررنگی..

می خوام فریاد بزنم...

صدام خط خطی می شه تو خودم..

راه راه می شم..

یکی خاکستری، و بازم خاکستری...

استتار می شم تو دنیایی که از توش زدم بیرون و گم شدم..

چشماتو باز کن..

منو تو این همه بیرنگی اطرافم نمی بینی؟

من اینجاااااام..

همینجا که از دستام برات بادبادک ساختم...

همینجا..

میون این همه همهمه که صداش به هیچ جا نمی رسه..

ولی تو..

                با خیال راحت..

                                         چشماتو می بندی و خوابتو یک نفس سر می کشی...