متهم...
روح سرگردان شده ام ثانیه هایم را...
سرک می کشم به همه ی روح های اسیر شده ی دور و برم....
به خودم اما...
راهی نیست...
من...........
پایم را.........
از تمامی موج های هراسان اطرافم
بیرون کشیده ام...........
باور کن......
هیچ بادبان شکسته ای گناه من نیست.........
من.....
اتهام سرگردانی هیچ پرستویی را نمی پذیرم......
و قتل هیچ قاصدکی
به پای من نوشته نشد........
تنها گناهم این بود:
"تو" را
لا به لای سیاه مشق های کودکی ام
قایم کرده بودم
به خیال اینکه جز "من"
کسی با "تو"
تا "خودت" همسفر نشود.........
حالا که این روزها.............
دست "خودم" هم به "من" نمی رسد.......
و فاصله ی نفس هایم
از "من" تا "تو" نیز............ بیشتر شده..........
"همه" اینجا..........
دریادل شده اند!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
و موج ادعای آنها
وادارم می کند .............آنقدر دست و پا بزنم........
تا "تو" نجات غریقم شوی
اسیرت شده ام.............................
خدایم..............!!!
وکیل و دادستان و شاکی و قاضی....................
.............................تنها تویی!!!!
بورش سخت نیست.../
به کجا؟ به کی؟ به خودم؟؟؟
خدای من وکیل و دادستان و قاضی است...اما آخرین شاکیست.
از هجوم این همه دیوار دور این دریا، دستهایم را تا ناکجای توانستنم، بالا می برم، حتی اگر به طرف سنگین شده ی ترازو...از تحمل بار اتهامات من..برسد
الان باز شعر نوشتی من خنگ بشم خود زنی کنم؟!!
فارغ از حود شدی و کوس انا الحق بزدی ( مهندس؟ - حذف به قرینه ی معنوی!!! )
همچو منصور گرفتار سر دار نشی!!!
مومو جان.. مثل اینکه علایقت داره تغییر می کنه.. قبلا مهربون تر بودی.. تازگیا رفتی سراغ جرم و جنایت و قتل و حالا هم داااار....
من مییییی ترسم.... می خوای دیگه نیام خونه تون؟؟؟